insan "ben kendimi anladım" diyebilir mi? kendini çok iyi bilmek mümkün mü? bunun için de bir ermişlik, olgunluk, kemale ermek gerekmiyor mu? bir insan nasıl kendinden emin bir şekilde "ben böyleyim" diyebilir ki? ya öyle değilsen?
benimki manevi bir "kendini keşfetme" dönemi değil. iç yolculuğuna falan da çıkmadım, bir yere varmaya da çalışmıyorum. sadece kendimi tanımaya çalışıyorum. ben neleri severim, neleri sevmem, neye kızarım, gülerim, ağlarım, ne zaman sessizleşirim, ne zaman gürlerim. beni ben yapan şeyler neler. bunları görmeye çalışıyorum. şimdi durum böyleyken, insanlar bana "sen şöylesin, sen eskiden böyleydin" dediklerinde beni gerçekten tanımış ve benimle ilgili kalıp cümleler kurabilecek kadar beni bilmiş mi oluyorlar? daha ben kendimi tanımıyorken? ben sürekli bir devinim içindeyken? değişiyorken, gelişiyorken, düşüyorken veya yükseliyorken? beni bu dünyaya getiren annem dahi beni bilemeyebilirken?
tuhaf. insan her zaman içi dışı bir mi? içi dışı bir değilse her zaman samimiyetsiz mi? sana karşı samimi değilken belki kendine karşı samimi oluyordur, belki de en iyisi budur. insanın kendisine samimi olması. en iyisi budur ve en zoru da budur zannımca.
şimdi ben içimde bambaşka bir benle karşı karşıyayım. ve bu kendimi, kendime sakladım. nasıl biri olacağını bilmediğimden. bencil mi olacak? kararlı mı olacak? sevecen mi olacak? ketum mu olacak? bilmiyorum. ben bilemezken, beni başkası da bilemez. öyle değil mi?
